‘เบื่อหน่ายการจัดการ-ไม่ก้าวหน้าในอาชีพ-ค่าตอบแทนไม่ยุติธรรม’ ต้นเหตุ ‘พยาบาลไทย’ ไม่ไปต่อ

Summary

• ปัจจุบัน หลายที่ในโลกกำลังเผชิญกับสถานการณ์ ‘การแห่ลาออกครั้งใหญ่ของคนทำอาชีพพยาบาล’ เนื่องจากเป็นงานที่หนัก ส่งผลให้คุณภาพชีวิตย่ำแย่ ซึ่งสำหรับประเทศไทยเคยมีการศึกษาว่าในระหว่างปี 2548-2553 พยาบาลวิชาชีพที่เป็นลูกจ้างโรงพยาบาลศูนย์และโรงพยาบาลทั่วไป 95 แห่ง มีอัตราการลาออกภายในปีแรกถึง 48.68 เปอร์เซ็นต์
• ผลสำรวจพยาบาลและสหวิชาชีพ 4,563 คนเมื่อปี 2563 พบว่า อายุเฉลี่ยที่อยากลาออก คือ 51 ปี โดยสาเหตุที่อยากลาออกเพราะเบื่อหน่ายกับระบบการจัดการ รองลงมาคือไม่มีความก้าวหน้าในอาชีพ ซึ่งอายุในช่วงนี้ส่วนใหญ่อยู่ในกลุ่มเชี่ยวชาญ ที่หากสูญเสียคนกลุ่มนี้ไปจากระบบสาธารณสุข ภาระงานของพยาบาลจะมากขึ้น และผลกระทบจะตกอยู่กับประชาชน
• ทั้งนี้อัตราการลาออกของพยาบาลในช่วง 1-5 ปีแรกสูงขึ้นเรื่อยๆ มีการศึกษาชี้ว่า ปัจจัยการลาออกของพยาบาลรุ่นใหม่ขึ้นกับ ‘การดึงดูดจากภายนอกเมื่อเปรียบเทียบกับงานอื่น’ และ ‘ค่าตอบแทนที่เพียงพอ-ยุติธรรม’
• งานศึกษาเมื่อปี 2564 พบว่า ปัจจัยที่ทำให้พยาบาลตัดสินใจออกจากงานในช่วงสถานการณ์โควิด-19 คือ สถานการณ์จ้างงาน เช่น ประเด็นการเป็นข้าราชการ และประเด็นค่าตอบแทนจากการทำงานที่ไม่สอดคล้องกับสภาพการณ์ปัจจุบัน เช่น ‘เงินทิพย์’ ค่าตอบแทนที่เซ็นเบิกไปแล้ว แต่ขาดช่องทางในการสื่อสารที่ชัดเจนว่าจะได้รับเงินหรือไม่ ในช่วงเวลาใด และจะได้รับเงินเต็มจำนวนหรือเปล่า